Jej autorem był proboszcz, archidiakon i oficjał sandomierski Stefan Żuchowski, a wygłosił ją w ostatnim etapie procesu, w którym fałszywie oskarżono Żydów o mord rytualny. Proces rozpoczął się 18 sierpnia 1710 r. po śmierci Jerzego Krasnowskiego.
Ciało tego chłopca zostało podrzucone pod okno sandomierskiego rabina Jakuba Herca. Po obdukcji ujawniającej rany kłute ksiądz Żuchowski zlecił zatrudnionemu wówczas w kolegiacie przy pracach malarskich Carlowi de Prevo namalować obraz przedstawiający zmarłe dziecko. Archidiakon sandomierski wysłał też pogoń za rabinem, jego synem Abrahamem i zięciem Jakubem. Do ich uwięzienia Żuchowski użyczył piwnicy w swojej nowej rezydencji.
Duchowny przeniósł proces do Trybunału Koronnego w Lublinie, gdzie wysłał ciało chłopca. Przewieziono tam też oskarżonych dziewięciu sandomierskich Żydów. Proces rozpoczął się 1 września 1710 r. W ratuszu lubelskim zawieszono obraz przedstawiający przedmiot procesu, namalowany kilkanaście dni wcześniej w Sandomierzu przez Carla de Prevo. Tortury zadawane Żydom podczas postępowania przyczyniły się do śmierci pięciu oskarżonych. Podczas tortur zmarł także kat lubelski, były one jednak kontynuowane przez sprowadzonego mistrza z Zamościa. Pod ich wpływem na konwersję wyznaniową zdecydował się syn rabina Abraham.
Proces został przerwany w wyniku epidemii morowego powietrza. Resztę oskarżonych przewieziono do Sandomierza, gdzie kontynuowano proces przez sądem grodzkim, mającym siedzibę w zamku. Właśnie tam, przez trzy dni od 20 stycznia 1712 r. Żuchowski wygłaszał mowę oskarżycielską. 20 stycznia mówił przez siedem godzin. W dniu następnym kontynuował mowę, a 22 stycznia mówił jeszcze przez pięć godzin. Wszystkie argumenty wówczas przedstawione Żuchowski opisał szczegółowo w swojej książce „Proces kryminalny”. Przerwany proces został ponownie przeniesiony do Lublina, gdzie w listopadzie 1713 roku zapadły wyroki śmierci na pozostających przy życiu oskarżonych. Wyroki te zostały wykonane.
O tym i innych epizodach dziejów Żydów w Sandomierzu opowiada wystawa „Nieobecni – z dziejów społeczności żydowskiej w Sandomierzu”
http://www.zamek-sandomierz.pl/./535-nieobecni-z...
Na zdjęciu barokowy portal warsztatu Macieja Trapoli, datowany na lata 1617-36, oznaczony herbem Lubomirskich „Śreniawa”, osadzony u wejścia do baszty południowej zwanej „kurzą stopą" - niemy świadek najdłuższej mowy oskarżycielskiej w historii. (fot. Sylwia Mroczka).
(źródło: Muzeum Okręgowe w Sandomierzu)
Ciało tego chłopca zostało podrzucone pod okno sandomierskiego rabina Jakuba Herca. Po obdukcji ujawniającej rany kłute ksiądz Żuchowski zlecił zatrudnionemu wówczas w kolegiacie przy pracach malarskich Carlowi de Prevo namalować obraz przedstawiający zmarłe dziecko. Archidiakon sandomierski wysłał też pogoń za rabinem, jego synem Abrahamem i zięciem Jakubem. Do ich uwięzienia Żuchowski użyczył piwnicy w swojej nowej rezydencji.
Duchowny przeniósł proces do Trybunału Koronnego w Lublinie, gdzie wysłał ciało chłopca. Przewieziono tam też oskarżonych dziewięciu sandomierskich Żydów. Proces rozpoczął się 1 września 1710 r. W ratuszu lubelskim zawieszono obraz przedstawiający przedmiot procesu, namalowany kilkanaście dni wcześniej w Sandomierzu przez Carla de Prevo. Tortury zadawane Żydom podczas postępowania przyczyniły się do śmierci pięciu oskarżonych. Podczas tortur zmarł także kat lubelski, były one jednak kontynuowane przez sprowadzonego mistrza z Zamościa. Pod ich wpływem na konwersję wyznaniową zdecydował się syn rabina Abraham.
Proces został przerwany w wyniku epidemii morowego powietrza. Resztę oskarżonych przewieziono do Sandomierza, gdzie kontynuowano proces przez sądem grodzkim, mającym siedzibę w zamku. Właśnie tam, przez trzy dni od 20 stycznia 1712 r. Żuchowski wygłaszał mowę oskarżycielską. 20 stycznia mówił przez siedem godzin. W dniu następnym kontynuował mowę, a 22 stycznia mówił jeszcze przez pięć godzin. Wszystkie argumenty wówczas przedstawione Żuchowski opisał szczegółowo w swojej książce „Proces kryminalny”. Przerwany proces został ponownie przeniesiony do Lublina, gdzie w listopadzie 1713 roku zapadły wyroki śmierci na pozostających przy życiu oskarżonych. Wyroki te zostały wykonane.
O tym i innych epizodach dziejów Żydów w Sandomierzu opowiada wystawa „Nieobecni – z dziejów społeczności żydowskiej w Sandomierzu”
http://www.zamek-sandomierz.pl/./535-nieobecni-z...
Na zdjęciu barokowy portal warsztatu Macieja Trapoli, datowany na lata 1617-36, oznaczony herbem Lubomirskich „Śreniawa”, osadzony u wejścia do baszty południowej zwanej „kurzą stopą" - niemy świadek najdłuższej mowy oskarżycielskiej w historii. (fot. Sylwia Mroczka).
(źródło: Muzeum Okręgowe w Sandomierzu)
