Bonifacy Miązek - urodzony 27 marca 1935 w Kolonii Szczerbackiej ksiądz katolicki, poeta, krytyk literacki, historyk literatury - ukończył Państwowe Liceum Pedagogiczne w Końskich w 1954, po czym wstąpił do seminarium duchownego w Sandomierzu. Święcenia kapłańskie przyjął 14 czerwca 1959. Debiutował jako poeta na łamach „Więzi” w 1963. W 1965 odłączył się od wycieczki turystycznej i poprosił o azyl polityczny w Austrii; od tego czasu mieszkał na stałe w Wiedniu. W 1972 obronił pracę doktorską poświęconą twórczości Kazimierza Wierzyńskiego na Uniwersytecie Wiedeńskim. Następnie podjął pracę w Instytucie Slawistyki tej uczelni, gdzie wykładał historię literatury polskiej. W 1984 otrzymał stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy Polnische Literatur 1863–1914. Darstellung und Analyse.
Publikował wiersze, prace krytyczne i historyczne o literaturze polskiej. Dwukrotnie otrzymał nagrodę literacką „Wiadomości” - w 1967 za tom poezji Ziemia otwarta oraz w 1971 za antologię poezji kapłańskiej Słowa na pustyni, do której wstęp napisał Karol Wojtyła. Jest także laureatem Nagrody Kościelskich (1972). Należy do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich oraz Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie. Po przejściu na emeryturę powrócił do Polski i zamieszkał w Końskich przy parafii św. Mikołaja. W sierpniu 2012 ponownie wyjechał do Austrii.
