Wchodziła ona w skład zagrody z oborą i stodołą usytuowanymi pod jednym dachem oraz tzw. wystawą (rodzaj wiaty). W budynku mieszkalnym zachował się pierwotny układ wnętrz, składający się z trzech pomieszczeń: izba - sień - komora o łącznej powierzchni użytkowej 42.10 m2.
Chałupa ma konstrukcję jednotraktową, szerokofrontową, z przelotową sienią. W sieni znajduje się wnęka, zwana kuchynką. Posadowiona jest na podmurówce z kamienia wapiennego.
Ściany są wieńcowe z drewna jodłowego, węgłowane na obłap. Dach pokryty jest strzechą słomianą schodkowaną na narożach. Ciekawym elementem architektonicznym jest konstrukcja zawieszania tafli drzwiowych na tzw. „kołowrocie”, którą możemy oglądać w sieni.
Chałupa ze Starej Słupi została przeznaczona w skansenie na ekspozycję szkoły wiejskiej z lat 1918 - 1939. Szkoły takie, a właściwie „izby szkolne”, organizowane w chałupach wynajętych od prywatnych właścicieli, były szeroko rozpowszechnione na wsiach świętokrzyskich od pierwszego dziesięciolecia XX w., praktycznie aż do lat 70. Wieś Stara Słupia ma wyjątkowo długie tradycje jeśli chodzi o szkolnictwo powszechne. Jeszcze w okresie zaborów w latach 1905-1907 istniała tam tajna szkółka (zlikwidowana później przez policję) założona przez włościanina Michała Karbownika i prowadzona w domu Józefa Majchra. Pierwsza legalna szkoła działała w Starej Słupi od roku 1913, prowadzona przez nauczycielkę Kazimierę Auksztakalnis. Uczęszczało do niej 48 dzieci. Początkowo zajęcia prowadzono w izbie wynajętej u chłopa - Klemensa Pióro. Po trzech latach wybudowano nowy obiekt udostępniony do nauki w 1916 roku. W okresie międzywojennym szkoła w Starej Słupi jako jedna z dwóch w gminie Nowa Słupia, była szkołą obwodową i posiadała 7 pełnych klas. Zachowały się z niej fragmenty kroniki szkolnej.
W chałupie ze Starej Słupi odtworzono wnętrze małej 1 - klasowe szkoły prowadzonej w wynajętej chałupie z izbą zamienioną na klasę lekcyjną. Wyposażona jest w dwa rzędy drewnianych dwuosobowych ławek szkolnych, stół i krzesło nauczyciela ustawione na niewielkim podwyższeniu, czarną tablicę umocowaną na trójkątnym stojaku i jedną drewnianą szafę, pełniącą jednocześnie funkcję biblioteczki i schowka na pomoce szkolne. Ciekawym elementem wyposażenia jest tzw. kącik czystości, który tworzą lakierowany na biało drewniany stojak z miednicą, dzbankiem i mydelniczką z mydłem oraz wiszący nad nim lniany ręcznik. Takie „kąciki czystości” były propagowane przez władze szkolne w okresie dwudziestolecia międzywojennego, zwłaszcza w szkołach wiejskich nie posiadających osobnych łazienek czy umywalek z bieżącą wodą. Ściany klasy zawieszone są obrazkami i tablicami dydaktycznymi m.in. tablica z wzorami kaligraficznymi pisma. Zaś na ścianie frontowej wisi godło i portrety prezydenta Mościckiego, Marszałka Piłsudskiego oraz krzyż. Na tylniej ścianie znajduje się drewniany wieszak na ubrania. U powały wiszą dwie naftowe lampy. Ławki wyposażone są w szkolne kałamarze z atramentem. Można tu także zobaczyć dawne książki, zeszyty, pióra, piórniki, liczydła itp.
Źródło: Z zasobów Parku Etnograficzne w Tokarni
Słowniczek:
Konstrukcja wieńcowa (ściana wieńcowa, konstrukcja węgłowa, blok-hauzowa, na zrąb, zrębowa, na zamek) - ściana drewniana znana już w czasach prehistorycznych (od neolitu). Do dzisiaj kontynuowana w rejonach o bogatych tradycjach ciesielskich takich jak Podhale czy Kurpie. Ściana składa się z ułożonych poziomo wieńców z belek drewnianych łączonych w narożach (węgłach) na zamki z ostatkami lub bez nich. Ostatkami nazywa się wystające poza obrys budynku końce belek. Belki leżące na sobie łączy się na ogół dębowymi kołkami - tyblami, chroniąc je przed przesunięciem. Szczelinę pomiędzy nimi należy uszczelnić np. sznurem, pakułami, wysuszonym mchem.
Węgieł – narożnik, w ścianie wieńcowej naroże budynku wykonane z dwóch krzyżujących się belek drewnianych, z których zbudowana jest ściana.