Dr inż. Henryk Pałys urodził się w 1905 roku w Skarżysku Kamiennej. Absolwent wydziału inżynierii lądowej Politechniki Warszawskiej. Po raz pierwszy funkcję inżyniera drogowego powierzono mu w 1934 roku podczas pomiarów projektowych na drodze Kraków-Tarnów. Na odcinku Kielce-Słowik wykonywał pierwszy w województwie kieleckim odcinek drogi o nawierzchni asfaltowej. Drogę Kielce-Chmielnik ukończył tuż przed wybuchem wojny.
W czasie wojny pracował okresowo przy utrzymaniu dróg i odbudowie mostów w prywatnych przedsiębiorstwach oraz nakazowo w niemieckiej administracji drogowej w Radomiu. Po aresztowaniu w łapance ulicznej w 1944 roku zbiegł z transportu na stacji kolejowej w Częstochowie.
Bezpośrednio po wojnie został skierowany do pracy w Powiatowym Zarządzie Drogowym w Kielcach. Po reorganizacji administracji drogowej i powołaniu Wojewódzkiego Zarządu Dróg Publicznych pracował w latach 1953-1971 na stanowisku kierownika Laboratorium Drogowego w Kielcach i jednocześnie organizował sieć laboratoriów zakładowych w Rejonach Eksploatacji Dróg Publicznych.
Jako emeryt pracował nadal w Powiatowym Zarządzie Dróg Lokalnych w Jędrzejowie, w Zakładzie Prefabrykacji Badań Laboratoryjnych Wojewódzkiego Zarządu Dróg Lokalnych i w Dyrekcji Okręgowej Dróg Publicznych w Kielcach.
W nawale prac organizacyjnych znajdował czas na własne badania naukowe dotyczące nowych technologii nawierzchni drogowych, przy wykorzystaniu miejscowych surowców skalnych. Aktywnie współpracował z Centralnym Ośrodkiem Badań i Rozwoju Techniki Drogowej w Warszawie. Zajmował się geotechniką, stabilizacją lessów, opracowywał wiele opinii technicznych. Wyniki swoich wieloletnich badań drogowych przedstawił w rozprawie doktorskiej, którą obronił w 1972 roku na Politechnice Warszawskiej.
Równolegle zajmował się pracą pedagogiczną i szkoleniową. Przez kilkanaście lat kształcił adeptów drogownictwa najpierw w kieleckim Technikum Drogowym, później na Politechnice Świętokrzyskiej. Przez wszystkie lata swojej pracy był wielkim autorytetem zawodowym i aktywnym działaczem w Stowarzyszeniu Inżynierów i Techników Komunikacji, którego został członkiem honorowym.
W ostatnich latach aktywności zawodowej, pracując w DODP Kielce, skupiał się na historii drogownictwa i ochronie tradycji tego niezbyt kochanego, a trudnego zawodu. Wyróżniony wieloma odznaczeniami państwowymi i resortowymi.
Zmarł 30 października 1983 roku w Kielcach. Spoczywa na cmentarzu w Cedzynie. Mimo upływu czasu pozostał w pamięci współpracowników i byłych wychowanków, którzy dobrze wiedzą, że dr inż. Henryk Pałys swoją twórczą pracą czynił postęp techniki drogowej.
Źródło: Prywatne zasoby rodziny Agnieszki Markiton.
Dr inż. Stanisław Kular urodził się w Dębianach koło Kazimierzy Wielkiej. W 1957 roku ukończył Wydział Budowy Dróg i Ulic na Politechnice Krakowskiej. Przez blisko 4 lata pracował jako kierownik Wydziału Komunikacji PPRN w Kazimierzy Wielkiej, a od 1962 r. w Wojewódzkim Zarządzie Dróg Publicznych a następie w Dyrekcji Okręgowej Dróg Publicznych w Kielcach. Z dniem 13 sierpnia 1971 r. został powołany na stanowisko kierownika Laboratorium Drogowego w Kielcach. Był wielkim entuzjastą postępu technologicznego w drogownictwie opartego na rzetelnych badaniach naukowych. Własny program naukowy obejmujący możliwości wykorzystywania odpadowych pyłów cementowych do stabilizacji gruntów zakończył obroną pracy doktorskiej na Politechnice Śląskiej w 1978 r. Był bardzo aktywnym kierownikiem, uczestnikiem wielu konferencji naukowych, współpracownikiem Centralnego Ośrodka Badań i Rozwoju Techniki Drogownictwa w Warszawie, autorem artykułów w prasie technicznej. W latach 1966-1980 pracował jako nauczyciel zawodu w Kieleckim Technikum Drogowym, a w 1981 r. podjął prace dydaktyczną na Politechnice Świętokrzyskiej. Prywatny czas poświęcał na działalność społeczną w SITK w Kieleckim Towarzystwie Naukowym. W dowód uznania otrzymał wiele odznaczeń państwowych i resortowych. Zmarł nagle w czasie konferencji technicznej w dniu 28 czerwca 1985 r. Spoczywa na cmentarzu w Cedzynie.
Źródło: http://www.sitkkielce.idsl.pl
W czasie wojny pracował okresowo przy utrzymaniu dróg i odbudowie mostów w prywatnych przedsiębiorstwach oraz nakazowo w niemieckiej administracji drogowej w Radomiu. Po aresztowaniu w łapance ulicznej w 1944 roku zbiegł z transportu na stacji kolejowej w Częstochowie.
Bezpośrednio po wojnie został skierowany do pracy w Powiatowym Zarządzie Drogowym w Kielcach. Po reorganizacji administracji drogowej i powołaniu Wojewódzkiego Zarządu Dróg Publicznych pracował w latach 1953-1971 na stanowisku kierownika Laboratorium Drogowego w Kielcach i jednocześnie organizował sieć laboratoriów zakładowych w Rejonach Eksploatacji Dróg Publicznych.
Jako emeryt pracował nadal w Powiatowym Zarządzie Dróg Lokalnych w Jędrzejowie, w Zakładzie Prefabrykacji Badań Laboratoryjnych Wojewódzkiego Zarządu Dróg Lokalnych i w Dyrekcji Okręgowej Dróg Publicznych w Kielcach.
W nawale prac organizacyjnych znajdował czas na własne badania naukowe dotyczące nowych technologii nawierzchni drogowych, przy wykorzystaniu miejscowych surowców skalnych. Aktywnie współpracował z Centralnym Ośrodkiem Badań i Rozwoju Techniki Drogowej w Warszawie. Zajmował się geotechniką, stabilizacją lessów, opracowywał wiele opinii technicznych. Wyniki swoich wieloletnich badań drogowych przedstawił w rozprawie doktorskiej, którą obronił w 1972 roku na Politechnice Warszawskiej.
Równolegle zajmował się pracą pedagogiczną i szkoleniową. Przez kilkanaście lat kształcił adeptów drogownictwa najpierw w kieleckim Technikum Drogowym, później na Politechnice Świętokrzyskiej. Przez wszystkie lata swojej pracy był wielkim autorytetem zawodowym i aktywnym działaczem w Stowarzyszeniu Inżynierów i Techników Komunikacji, którego został członkiem honorowym.
W ostatnich latach aktywności zawodowej, pracując w DODP Kielce, skupiał się na historii drogownictwa i ochronie tradycji tego niezbyt kochanego, a trudnego zawodu. Wyróżniony wieloma odznaczeniami państwowymi i resortowymi.
Zmarł 30 października 1983 roku w Kielcach. Spoczywa na cmentarzu w Cedzynie. Mimo upływu czasu pozostał w pamięci współpracowników i byłych wychowanków, którzy dobrze wiedzą, że dr inż. Henryk Pałys swoją twórczą pracą czynił postęp techniki drogowej.
Źródło: Prywatne zasoby rodziny Agnieszki Markiton.
Dr inż. Stanisław Kular urodził się w Dębianach koło Kazimierzy Wielkiej. W 1957 roku ukończył Wydział Budowy Dróg i Ulic na Politechnice Krakowskiej. Przez blisko 4 lata pracował jako kierownik Wydziału Komunikacji PPRN w Kazimierzy Wielkiej, a od 1962 r. w Wojewódzkim Zarządzie Dróg Publicznych a następie w Dyrekcji Okręgowej Dróg Publicznych w Kielcach. Z dniem 13 sierpnia 1971 r. został powołany na stanowisko kierownika Laboratorium Drogowego w Kielcach. Był wielkim entuzjastą postępu technologicznego w drogownictwie opartego na rzetelnych badaniach naukowych. Własny program naukowy obejmujący możliwości wykorzystywania odpadowych pyłów cementowych do stabilizacji gruntów zakończył obroną pracy doktorskiej na Politechnice Śląskiej w 1978 r. Był bardzo aktywnym kierownikiem, uczestnikiem wielu konferencji naukowych, współpracownikiem Centralnego Ośrodka Badań i Rozwoju Techniki Drogownictwa w Warszawie, autorem artykułów w prasie technicznej. W latach 1966-1980 pracował jako nauczyciel zawodu w Kieleckim Technikum Drogowym, a w 1981 r. podjął prace dydaktyczną na Politechnice Świętokrzyskiej. Prywatny czas poświęcał na działalność społeczną w SITK w Kieleckim Towarzystwie Naukowym. W dowód uznania otrzymał wiele odznaczeń państwowych i resortowych. Zmarł nagle w czasie konferencji technicznej w dniu 28 czerwca 1985 r. Spoczywa na cmentarzu w Cedzynie.
Źródło: http://www.sitkkielce.idsl.pl
