Kielecką „Aleję Sław” tworzą umieszczone na granitowych postumentach popiersia znanych osób wykonane z brązu. Znajdziemy ją na Skwerze Harcerskim im. Szarych Szeregów położonym pomiędzy ulicami: Krakowską, Biskupa Czesława Kaczmarka, Ogrodową i Spacerową.
Stanisław Ignacy Witkiewicz używał pseudonimu Witkacy. Urodził się 24 lutego 1885 r. w Warszawie, zmarł 18 września 1939 r. w Jeziorach pod Dąbrowicą na Polesiu. Polski malarz, fotografik, pisarz, dramaturg i filozof.
Był synem Stanisława (1851-1915) krytyka sztuki i malarza, ilustratora oraz Marii z Pietrzkiewiczów herbu Ostoja, nauczycielki muzyki. Pierwsze lata życia spędził w Warszawie. W roku 1890, z powodu choroby ojca, rodzina przeniosła się do Zakopanego. Edukacją Stanisława Ignacego zajął się ojciec, który, uważając, że szkoła niszczy indywidualność młodego człowieka, organizował synowi domowe korepetycje, często prowadzone przez wybitnych artystów i profesorów uniwersyteckich. Ukształtował też w młodym Stanisławie Ignacym zainteresowanie sztuką i literaturą. Młody Witkiewicz pisał dramaty, prace filozoficzne, interesował się malarstwem, fotografią i naukami ścisłymi. W roku 1903 eksternistycznie zdał maturę we Lwowie. W roku 1905 Witkiewicz, wbrew woli ojca, rozpoczął studia w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, najpierw w pracowni Jana Stanisławskiego, później Józefa Mehoffera. Kilkuletni pobyt w Krakowie był w jego życiu podstawowym doświadczeniem. Włączył się wówczas w działania artystyczne grupy młodych malarzy związanych z ASP, wiele podróżował, m.in. do Paryża, poznając najnowsze prądy malarstwa europejskiego. W tym okresie Witkiewicz przeżywał też burzliwy, kilkuletni związek z Ireną Solską, wybitną artystką teatralną.
U boku Bronisława Malinowskiego uczestniczył w wyprawie etnologicznej do Australii (1914), a następnie brał udział w burzliwych wydarzeniach w Rosji podczas I wojny światowej i rewolucji październikowej. Po powrocie do kraju oddał się wszechstronnej aktywności artystycznej jako malarz, dramaturg, prozaik, teoretyk sztuki i teatru, a także filozof. Po wybuchu wojny na wiadomość o wkroczeniu do Rzeczypospolitej Armii Czerwonej popełnił samobójstwo.
Autor m.in. dramatów: „Kurka wodna” (wystawiony 1922 r.), „W małym dworku” (wystawiony 1923 r.), „Jan Maciej Karol Wścieklica” (wystawiony 1925 r.), „Szewcy„ (wystawiony 1957 r.), „Oni” (wystawiony 1963 r.) i „Matka” (wystawiony 1964 r.); powieści: „622 upadki Bunga” (powstała w latach 1910-11), „Pożegnanie jesieni” (1927), „Nienasycenie” (1930), a także dzieł teoretycznych: „Nowe formy w malarstwie” (1919). Znaczna część jego spuścizny, zwłaszcza dramatów, zaginęła bezpowrotnie.
Twórczość Witkacego związana z tradycją młodopolską, to jeden z najciekawszych fenomenów artystycznych kultury polskiej XX wieku. Sformułował on oryginalną koncepcję sztuki i teatru, którą z powodzeniem, choć przy nikłej akceptacji społecznej, praktykował w swoich dziełach, zwłaszcza teatralnych. Kluczowe dla światopoglądu artystycznego Witkacego było pojęcie „czystej formy”. Wedle artysty cywilizacyjnego kryzysu kultury, redukującego do minimum uczucia metafizyczne i zmierzającego nieuchronnie do zniesienia wszelkich przejawów indywidualizmu (w tym sztuki jako szczególnego przypadku manifestowania indywidualności), nie da się powstrzymać. Twórczość Witkacego, zwłaszcza dramatyczna, to właściwie ciągle ta sama sztuka poświęcona wieszczeniu zbliżającej się katastrofy, która zniszczy artystę i doprowadzi do unicestwienia kultury. Tymczasem jednak, póki jeszcze sztuka trwa, choćby w formie pokracznej, wyrażającej się w groteskowej deformacji, pastiszu i przedrzeźnianiu tradycji kultury wysokiej, powinna budzić uczucia metafizyczne, dawać poczucie Tajemnicy Istnienia.
Źródło:
Tomasz Miłkowski, Janusz Termer, Leksykon lektur szkolnych
www.pl.wikipedia.org
Stanisław Ignacy Witkiewicz używał pseudonimu Witkacy. Urodził się 24 lutego 1885 r. w Warszawie, zmarł 18 września 1939 r. w Jeziorach pod Dąbrowicą na Polesiu. Polski malarz, fotografik, pisarz, dramaturg i filozof.
Był synem Stanisława (1851-1915) krytyka sztuki i malarza, ilustratora oraz Marii z Pietrzkiewiczów herbu Ostoja, nauczycielki muzyki. Pierwsze lata życia spędził w Warszawie. W roku 1890, z powodu choroby ojca, rodzina przeniosła się do Zakopanego. Edukacją Stanisława Ignacego zajął się ojciec, który, uważając, że szkoła niszczy indywidualność młodego człowieka, organizował synowi domowe korepetycje, często prowadzone przez wybitnych artystów i profesorów uniwersyteckich. Ukształtował też w młodym Stanisławie Ignacym zainteresowanie sztuką i literaturą. Młody Witkiewicz pisał dramaty, prace filozoficzne, interesował się malarstwem, fotografią i naukami ścisłymi. W roku 1903 eksternistycznie zdał maturę we Lwowie. W roku 1905 Witkiewicz, wbrew woli ojca, rozpoczął studia w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, najpierw w pracowni Jana Stanisławskiego, później Józefa Mehoffera. Kilkuletni pobyt w Krakowie był w jego życiu podstawowym doświadczeniem. Włączył się wówczas w działania artystyczne grupy młodych malarzy związanych z ASP, wiele podróżował, m.in. do Paryża, poznając najnowsze prądy malarstwa europejskiego. W tym okresie Witkiewicz przeżywał też burzliwy, kilkuletni związek z Ireną Solską, wybitną artystką teatralną.
U boku Bronisława Malinowskiego uczestniczył w wyprawie etnologicznej do Australii (1914), a następnie brał udział w burzliwych wydarzeniach w Rosji podczas I wojny światowej i rewolucji październikowej. Po powrocie do kraju oddał się wszechstronnej aktywności artystycznej jako malarz, dramaturg, prozaik, teoretyk sztuki i teatru, a także filozof. Po wybuchu wojny na wiadomość o wkroczeniu do Rzeczypospolitej Armii Czerwonej popełnił samobójstwo.
Autor m.in. dramatów: „Kurka wodna” (wystawiony 1922 r.), „W małym dworku” (wystawiony 1923 r.), „Jan Maciej Karol Wścieklica” (wystawiony 1925 r.), „Szewcy„ (wystawiony 1957 r.), „Oni” (wystawiony 1963 r.) i „Matka” (wystawiony 1964 r.); powieści: „622 upadki Bunga” (powstała w latach 1910-11), „Pożegnanie jesieni” (1927), „Nienasycenie” (1930), a także dzieł teoretycznych: „Nowe formy w malarstwie” (1919). Znaczna część jego spuścizny, zwłaszcza dramatów, zaginęła bezpowrotnie.
Twórczość Witkacego związana z tradycją młodopolską, to jeden z najciekawszych fenomenów artystycznych kultury polskiej XX wieku. Sformułował on oryginalną koncepcję sztuki i teatru, którą z powodzeniem, choć przy nikłej akceptacji społecznej, praktykował w swoich dziełach, zwłaszcza teatralnych. Kluczowe dla światopoglądu artystycznego Witkacego było pojęcie „czystej formy”. Wedle artysty cywilizacyjnego kryzysu kultury, redukującego do minimum uczucia metafizyczne i zmierzającego nieuchronnie do zniesienia wszelkich przejawów indywidualizmu (w tym sztuki jako szczególnego przypadku manifestowania indywidualności), nie da się powstrzymać. Twórczość Witkacego, zwłaszcza dramatyczna, to właściwie ciągle ta sama sztuka poświęcona wieszczeniu zbliżającej się katastrofy, która zniszczy artystę i doprowadzi do unicestwienia kultury. Tymczasem jednak, póki jeszcze sztuka trwa, choćby w formie pokracznej, wyrażającej się w groteskowej deformacji, pastiszu i przedrzeźnianiu tradycji kultury wysokiej, powinna budzić uczucia metafizyczne, dawać poczucie Tajemnicy Istnienia.
Źródło:
Tomasz Miłkowski, Janusz Termer, Leksykon lektur szkolnych
www.pl.wikipedia.org
