Gdy mamy już sprecyzowane wyobrażenie o ręce będącej w stanie rozluźnienia, o właściwym kierunku ruchu palców czyli takim, który nie powoduje w trakcie jego trwania grzbietowego zgięcia nadgarstka. Potrafimy, "również dostrzec stan rozluźnienia mięśni palców i związany z nim kształt palców, a także rozróżnia stany napięcia nadgarstka przystępujemy do kolejnego ćwiczenia, które jest wstępem do właściwej nauki wydobycia dźwięku. Polega na oparciu kolejnych palców (p i m a) opuszkami na przyporządkowanych im strunach ( p-E, i-G, m-H, a-E ). Ćwiczenie to ma za zadanie ukształtować naszą świadomość na podstawowe relacje pomiędzy kształtem palców, śródręcza i nadgarstka, a więc całej ręki, będącej w stanie rozluźnienia, a strunami gitary. Po ustawieniu palców na strunach przy granicy otworu rezonansowego stanowczo zwracamy jego uwagę na następujące 4 elementy:
1. Wyraźne zgięcie palców (fot.1) Umożliwia ono uzyskanie przez palce właściwego kąta natarcia na strunę. Właściwy kształt palców, a co za tym idzie kąt natarcia łatwo zobrazować małym dzieciom określając jako „kształt pazurkowaty".
2. Prosty nadgarstek powodujący ustawienie ręki w osi przedramienia oraz pod właściwym kątem w stosunku do strun.
3. Nierównoległe ułożenie powierzchni śródręcza do powierzchni strun gitary (fot.1). Prawidłowość tę łatwo można zademonstrować kładąc naszą rękę ze zgiętymi palcami na biurku tak, jak byśmy chcieli stukać nerwowo paznokciami w jego blat. Widać wyraźnie, że powierzchnia śródręcza jest nieco bardziej oddalona od strony kciuka niż od strony palca małego. Analogiczne ułożenie dłoni należy zastosować na strunach gitary.
4. Kształt kciuka i jego położenie. Powinny być dokładnie takie jakie są w stanie
rozluźnienia (fot.1) Kciuk jest równoległy do paliczka bliższego palca wskazującego prawej ręki.
Następnym zadaniem będzie doprowadzenie umiejętności każdorazowego prawidłowego ustawienia ręki na strunach, (przy granicy otworu rezonansowego; fot.1) do bardzo dużej sprawności. Początkowo większość osób ustawia na strunach kolejne palce osobno, począwszy zazwyczaj od palca serdecznego (a). Czynność tę wykonuje naturalnie patrząc bez przerwy na rękę. Odruchy te w początkowej fazie ćwiczenia są prawidłowe. Celem tego ćwiczenia jest jednak umiejętność ustawienia wszystkich palców równocześnie na określonych strunach z pełną kontrolą opisanych wcześniej elementów - bez udziału wzroku, czyli bez patrzenia na prawą rękę. Istotne jest również zwracanie uwagi na rozluźnienie ręki wraz z przedramieniem i ramieniem. Po właściwym opanowaniu tego ćwiczenia możemy przystąpić do nauki wydobywania dźwięku.
Prawa ręka – wydobycie dźwięku
Po ułożeniu nadgarstka na strunach (palce w układzie pazurkowatym) zaczynamy ćwiczenie polegające na uderzaniu poszczególnymi palcami w struny z oparciem palców i kciuka na strunach. Uderzamy np. palcem wskazującym (i) ruchem przesadnym w kierunku łokcia prawej ręki i powrotem palca do pozycji wyjściowej pod strunę. Robimy tak z każdym palcem, wyjątkiem jest kciuk, który uderza z góry na dół zginając go w stawie śródręczno paliczkowym i międzypaliczkowym. Ćwiczenie to uczy oszczędnych ruchów i maksymalnej ekonomizacji gry. Staramy się wydobywać dźwięki możliwie najgłośniej przy głębokim ruchu palca (licząc np. uderzenie na raz, na dwa, na trzy i cztery).
Następnym ćwiczeniem (ćw. 1) będzie użycie sześciu wzorów palcowania palcami prawej ręki przy oparciu kciuka na strunie szóstej.
Kolejnymi ćwiczeniami będą propozycje różnych kombinacji ruchów palców prawej ręki, które przygotują nas do gry utworów we współdziałaniu z lewą ręką (ćw. 2-11)
Ćw. 2 Uderzenie jednym palcem (i lub m lub a) po jednej strunie
Ćw. 3 Uderzenie naprzemienne dwoma palcami po jednej strunie
Ćw. 4 Uderzenie kolejnych palców na kolejnych strunach
Ćw. 5 Pojedyncze lub wielokrotne uderzenia kciuka po strunach basowych
Ćw. 6 Uderzania kciuka, a następnie palca bądź kolejnych palców
Ćw. 7 Dwudźwięki grane palcami
Ćw. 8 Trójdźwięki grane palcami
Ćw. 9 Dwudźwięki grane przez kciuk i palec
Ćw. 10 Trójdźwięki grane przez kciuk i dwa palce
Ćw. 11 Czterodźwięki - kciuk i trzy palce
Bardzo często grający palcami prawej ręki uderza w strunę kolejno jednym palcem. Jest to poważnym błędem, aby go wyeliminować proponuję następującą wprawkę (ćw. 12).
1. Wyraźne zgięcie palców (fot.1) Umożliwia ono uzyskanie przez palce właściwego kąta natarcia na strunę. Właściwy kształt palców, a co za tym idzie kąt natarcia łatwo zobrazować małym dzieciom określając jako „kształt pazurkowaty".
2. Prosty nadgarstek powodujący ustawienie ręki w osi przedramienia oraz pod właściwym kątem w stosunku do strun.
3. Nierównoległe ułożenie powierzchni śródręcza do powierzchni strun gitary (fot.1). Prawidłowość tę łatwo można zademonstrować kładąc naszą rękę ze zgiętymi palcami na biurku tak, jak byśmy chcieli stukać nerwowo paznokciami w jego blat. Widać wyraźnie, że powierzchnia śródręcza jest nieco bardziej oddalona od strony kciuka niż od strony palca małego. Analogiczne ułożenie dłoni należy zastosować na strunach gitary.
4. Kształt kciuka i jego położenie. Powinny być dokładnie takie jakie są w stanie
rozluźnienia (fot.1) Kciuk jest równoległy do paliczka bliższego palca wskazującego prawej ręki.
Następnym zadaniem będzie doprowadzenie umiejętności każdorazowego prawidłowego ustawienia ręki na strunach, (przy granicy otworu rezonansowego; fot.1) do bardzo dużej sprawności. Początkowo większość osób ustawia na strunach kolejne palce osobno, począwszy zazwyczaj od palca serdecznego (a). Czynność tę wykonuje naturalnie patrząc bez przerwy na rękę. Odruchy te w początkowej fazie ćwiczenia są prawidłowe. Celem tego ćwiczenia jest jednak umiejętność ustawienia wszystkich palców równocześnie na określonych strunach z pełną kontrolą opisanych wcześniej elementów - bez udziału wzroku, czyli bez patrzenia na prawą rękę. Istotne jest również zwracanie uwagi na rozluźnienie ręki wraz z przedramieniem i ramieniem. Po właściwym opanowaniu tego ćwiczenia możemy przystąpić do nauki wydobywania dźwięku.
Prawa ręka – wydobycie dźwięku
Po ułożeniu nadgarstka na strunach (palce w układzie pazurkowatym) zaczynamy ćwiczenie polegające na uderzaniu poszczególnymi palcami w struny z oparciem palców i kciuka na strunach. Uderzamy np. palcem wskazującym (i) ruchem przesadnym w kierunku łokcia prawej ręki i powrotem palca do pozycji wyjściowej pod strunę. Robimy tak z każdym palcem, wyjątkiem jest kciuk, który uderza z góry na dół zginając go w stawie śródręczno paliczkowym i międzypaliczkowym. Ćwiczenie to uczy oszczędnych ruchów i maksymalnej ekonomizacji gry. Staramy się wydobywać dźwięki możliwie najgłośniej przy głębokim ruchu palca (licząc np. uderzenie na raz, na dwa, na trzy i cztery).
Następnym ćwiczeniem (ćw. 1) będzie użycie sześciu wzorów palcowania palcami prawej ręki przy oparciu kciuka na strunie szóstej.
Kolejnymi ćwiczeniami będą propozycje różnych kombinacji ruchów palców prawej ręki, które przygotują nas do gry utworów we współdziałaniu z lewą ręką (ćw. 2-11)
Ćw. 2 Uderzenie jednym palcem (i lub m lub a) po jednej strunie
Ćw. 3 Uderzenie naprzemienne dwoma palcami po jednej strunie
Ćw. 4 Uderzenie kolejnych palców na kolejnych strunach
Ćw. 5 Pojedyncze lub wielokrotne uderzenia kciuka po strunach basowych
Ćw. 6 Uderzania kciuka, a następnie palca bądź kolejnych palców
Ćw. 7 Dwudźwięki grane palcami
Ćw. 8 Trójdźwięki grane palcami
Ćw. 9 Dwudźwięki grane przez kciuk i palec
Ćw. 10 Trójdźwięki grane przez kciuk i dwa palce
Ćw. 11 Czterodźwięki - kciuk i trzy palce
Bardzo często grający palcami prawej ręki uderza w strunę kolejno jednym palcem. Jest to poważnym błędem, aby go wyeliminować proponuję następującą wprawkę (ćw. 12).
