Polonez, mimo że stale zawiera pewne ogólne elementy, inaczej wyglądał na początku XVIII w. a zupełnie inaczej w wieku XIX. Jego zespół cech muzycznych i tanecznych ukształtował się między drugą połową XVIII w., a początkiem XIX w. Jest to okres największej popularności formy towarzyskiej tego tańca i artystycznej muzyki stylizowanej. Z tego też czasu najliczniej zachowane muzyczne zapisy poloneza wskazują, że był tańcem różnych środowisk społecznych: dworskiego (tańczyła go magnateria i szlachta), mieszczańskiego, był pokazywany na scenie i uczono go w szkołach. Nazwa tańca: „taniec polski", później polonez będąca spolszczoną formą nazwy polonaise, używana była w Polsce dopiero od 1730 roku.
Polonez jest tańcem trójmiarowym, ma metrum ¾ , tempo w całym tańcu jednakowe, umiarkowane - raczej wolne. Początek tańca rozpoczyna się zawsze na mocnej części taktu, akcent wypada na mocnej i na słabej części taktu.
Źródło: Różne formy tańców polskich, Zofia Stęszewska, Centralny Ośrodek Metodyki Upowszechniania Kultury