Jarosław Iwaszkiewicz urodził się w 1894 roku, a zmarł w 1980 roku. Był jedną z najwybitniejszych postaci w literaturze polskiej XX wieku. Pozostawił po sobie rozległy i różnorodny dorobek pisarski tłumaczony na kilkanaście języków. Żywe, pełne uczuć, kontakty Iwaszkiewicza z Sandomierzem zamykają daty 1921 – 1979. Najpiękniejszy okres jego przyjazdów do Sandomierza przypada na lata 1936 – 1939, kiedy stale wynajmował małe mieszkanko na skarpie staromiejskiej przy ulicy Katedralnej. W późniejszych latach zatrzymywał się w kilku miejscach, m.in. na ulicy Katedralnej, w domu księży emerytów za kościołem św. Jakuba i budynku bramnym, zwanym domkiem archeologów - już nieistniejącym.
Sandomierz był dla pisarza miastem łączącym swą urodą architektury i przyrody dwie ważne przestrzenie kulturowe: zachodnią, którą znał i kochał, ze wschodnią, ukraińską, skąd pochodził i do której tęsknił.
Sandomierz w twórczości Iwaszkiewicza jest dwojako obecny: jako tło i miejsce zdarzeń (powieść „Czerwone tarcze”) oraz jako miejsce ich powstania (dramat „Lata w Nohant”, opowiadania: „Młyn nad Kamionną”, „Zygfryd”, „Tatarak”, wiersze z tomu „Ciemne ścieżki”). Sandomierzowi poświęcił stronice „Książki moich wspomnień”, a także kilka reportaży zebranych w tomie „Podróże do Polski”.
Źródło:
upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/13/Jaroslaw_Iwaszkiewicz.jpg/180px-Jaroslaw_Iwaszkiewicz.jpg